سیلانت سنگی به توانایی آن در حفظ خواص مورد نیاز برای عملکرد در مفصل بستگی دارد

طول عمر یک درزگیر به توانایی آن در حفظ خواص مورد نیاز برای عملکرد در اتصال بستگی دارد. این ویژگی ها شامل چسبندگی، استحکام چسبندگی و مدول است.

هنگام انتخاب یک درزگیر برای طراحی مفصل خاص، عوامل زیادی باید در نظر گرفته شود. ابتدا، آیا قابلیت حرکت درزگیر با الزامات طراحی برای شرایط نصب شده مطابقت دارد؟ سپس، خواص فیزیکی و شیمیایی درزگیر مانند مدول الاستیسیته، بازیابی تنش/کرنش، استحکام پارگی، مقاومت در برابر خستگی و موارد دیگر وجود دارد.

به منظور عملکرد مطلوب، درزگیرها باید بتوانند در حین حرکت ساختمان تغییر شکل داده و در جای خود باقی بمانند. طرح باید شامل آزمایش‌ها و مشخصاتی باشد که توانایی سیلانت را برای کنترل حرکت و عدم تجربه شکست چسبندگی یا چسبندگی برای مدت زمان قابل قبولی نشان دهد.

به طور کلی ضریب شکل (میانگین عرض در مقابل عمق متوسط) درزگیر نقش مهمی در این قابلیت دارد. درزگیرهایی با پروفیل‌های پهن‌تر و کم‌عمق‌تر، زمانی که در معرض حرکت قرار می‌گیرند، راحت‌تر کشیده می‌شوند و ممکن است انتظار داشته باشیم که عمر مفید بیشتری نسبت به پیکربندی‌های درزگیر باریک‌تر و عمیق‌تر داشته باشند.

آماده سازی سطح مناسب برای به حداکثر رساندن پیوند بین درزگیر و بنایی بتن ضروری است. پیروی از توصیه های سازنده درزگیر برای تمیز کردن و/یا پرایمینگ می تواند خرابی های چسبندگی را به حداقل برساند.

اکثر تاسیسات سنگی و بنایی در معرض جابجایی هستند، چه از طریق انبساط و انقباض حرارتی یا حرکات ساختاری درون دیوار. طیف وسیعی از مواد برای کمک به کنترل این حرکت در دسترس هستند. انتخاب درزگیر مناسب برای یک کاربرد خاص مستلزم در نظر گرفتن مشخصات پروژه است.

برخی از عواملی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از توانایی درزگیر در مقاومت در برابر سایش، خوردگی، نفوذ آب و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی. مشخص‌کننده‌ها ممکن است بخواهند درجه آتش‌سوزی یا درجه صوتی درزگیر، در دسترس بودن رنگ‌های مختلف یا سهولت تمیز کردن پس از نصب را در نظر بگیرند.3