نحوه انتخاب درزگیر اتصال سنگ

توانایی حرکت یک درزگیر بسیار مهم است. باید بتواند حرکت مورد انتظار را برای مدت زمان قابل قبولی مدیریت کند.

مقاومت آب

درزگیر درزگیر سنگ نیاز به مقاومت در برابر اثرات آب و بخار بر عملکرد خود دارند. این امر به ویژه در یک درزگیر کاری که در معرض عناصری از جمله باران، شبنم، برف، مه و اسپری دریا قرار می گیرد، اهمیت دارد.

مدول درزگیر یک ویژگی حیاتی است که توانایی سیلانت را برای مقاومت در برابر تنش (کرنش) روی پیوند آن به زیرلایه ها تعیین می کند. هر چه مدول بالاتر باشد، پیوند و مقاومت در برابر حرکت قوی تر است.

یک درزگیر باید بتواند حرکت حالت پخته شده خود (کشش و فشرده سازی) را بدون آسیب به بسترها یا درزگیر درز انجام دهد. قابلیت حرکت یک درزگیر با مقاومت خمشی و خواص فشاری آن که توسط ASTM C719 اندازه‌گیری می‌شود، تعیین می‌شود. این مقدار باید با حرکات مشترک مورد انتظار در یک پروژه هماهنگ شود. این امکان انتخاب مناسب درزگیر و طراحی اتصال را فراهم می کند. همچنین به دلیل عدم توانایی درزگیر در تحمل تنش های خمشی خود از خرابی زودرس جلوگیری می کند.

مقاومت در برابر اشعه ماوراء بنفش

یک درزگیر هنگام نصب در معرض عناصر قرار می گیرد و باید در برابر هوای سریع مقاومت کند تا به اندازه عمر مفید مورد انتظارش دوام بیاورد. این شامل قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش (UV)، ازن و باران اسیدی است.

مواد پشتیبان می توانند عمق درزگیر را محدود کنند، از درزگیر حمایت کنند و ابزارآلات را تسهیل کنند و به مقاومت در برابر فرورفتگی و افتادگی کمک کنند. آنها همچنین می توانند به عنوان یک باند شکن عمل کنند و از چسبیدن درزگیر به پشت اتصال جلوگیری کنند که این امر قابلیت حرکت را محدود می کند. مواد پشتیبان رایج شامل نوار بوتیل، پلی اتیلن و کاغذ پوشش داده شده است.

قابلیت حرکت یک درزگیر باید با حرکات طراحی مفصلی که در آن نصب می شود مطابقت داشته باشد. این امر مستلزم بررسی دقیق طرح اتصال و شرایط نصب آن است. برخی از نمونه های حرکات عبارتند از: حرکت لرزه ای، بار زنده، کوتاه شدن قاب الاستیک، انقباض بتن و انبساط حرارتی. قابلیت حرکت باید ارزیابی، طراحی و تطبیق داده شود.

مقاومت شیمیایی

مقاومت شیمیایی یک درزگیر عامل مهمی در انتخاب محصول برای یک اتصال خاص است. این به تعدادی از عوامل از جمله توانایی یک درزگیر برای مقاومت در برابر تغییرات در ترکیب شیمیایی خود که می تواند ناشی از تغییرات دما و سایر شرایط محیطی باشد، مربوط می شود.

خواص فیزیکی یک درزگیر نیز با زمان و دما تغییر می کند. پیش بینی این اثرات می تواند دشوار باشد. بنابراین درک محیطی که درزگیر در آن نصب می شود و مشخص کردن مواد مناسب بسیار مهم است.

چندین مشخصات مختلف برای درزگیرهای اتصال الاستومری وجود دارد. دقیق ترین ASTM C920 است. این شامل آزمایشات برای درزگیرهای تک جزیی (آماده برای استفاده) و چند جزئی است. درجات مختلف مانند P = قابل ریختن، NS = قابل تفنگ، بدون افتادگی و NS-S برای اتصالات بهداشتی. کلاس های حرکتی مختلف و موارد دیگر. این سختگیرانه ترین مشخصات است و نیاز به سرمایه گذاری قابل توجهی در تجهیزات دارد. لازم است که درزگیر در 10 چرخه گسترش و فشرده سازی قرار گیرد.

ماندگاری

دوام یک درزگیر به عوامل مختلفی بستگی دارد. مهمترین چیز توانایی سیلانت برای کنترل حرکت پیش بینی شده برای یک اتصال خاص در شرایط مزرعه و عدم تجربه شکست چسبندگی یا چسبندگی است. قابلیت حرکت معمولاً با استفاده از روش آزمایشی مانند ASTM C719 ارزیابی می شود.

شرایط در زمان نصب نیز تاثیرگذار است. نصاب باید بتواند به اتصالات برای قرار دادن درزگیر و میله های پشتی دسترسی داشته باشد. علاوه بر این، دما باید در نقطه میانی محدوده حرکتی درزگیر یا نزدیک به آن باشد.

مهم است که محدوده کار درزگیر به طور کامل در نقشه ها و مشخصات توضیح داده شود. این می تواند به حذف اشتباهات اجرایی مانند عدم تعیین اندازه مناسب میله پشتی یا عرض دهانه اتصال کمک کند. همچنین کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که درزگیر و میله های پشتیبان به مقدار کافی به محل کار رسیده اند.